به گزارش اقتصاد آنلاین، روزنامه پرتیراژ آمریکایی “کریستین ساینس مانیتور” در گزارشی با اشاره به موفقیت بزرگ اقتصادی هندوستان در کاهش نرخ فقر مطلق در آن کشور می‌نویسد:” مانموهان سینگ” نخست‌وزیر اسبق هندوستان زمانی گفته بود که کشورش به گونه‌ای به نظر می‌رسد که “گویی ثروتمند است، اما افراد بسیار فقیری در ان زندگی می‌کنند”. به لطف تلاش‌های او، نیمه دوم گفته اش امروز به طور قابل توجهی کم‌تر از هر زمان دیگری در تاریخ معاصر هند صدق می‌کند. نتیجه مطالعه‌ای که در اوایل سال جاری انجام شد نشان می‌داد که هند به عنوان پرجمعیت‌ترین کشور جهان عملا موفق شده نرخ فقر مطلق را به زیر ۱ درصد کاهش دهد. این در حالیست که نرخ فقر مطلق در سال ۱۹۷۷ میلادی ۶۳ درصد بود. بانک جهانی معیار خط فقر مطلق را درآمد ۲ دلار و ۱۵ سنتی در روز برای هر فرد تعیین کرده است”.
علل و عوامل تاثیرگذار در کاهش فقر مطلق هند
“کریستین ساینس مانیتور” در ادامه با اشاره به این که دلایل کاهش چشمگیر نرخ فقر مطلق هندوستان بسیار زیاد هستند، می‌نویسد:”مهم‌ترین تغییرات با اعطای آزادی بیش‌تر به افراد برای شکل دهی و استفاده از فرصت‌های خود حاصل شد. این آزادی عمل به آنان قدرت قابل توجهی بخشید. اساس این چرخش، انجام اصلاحات مالی بود که “مانموهان سینگ” در جایگاه وزیر دارایی در سال ۱۹۹۱ میلادی آن را هدایت کرد. هند از زمان کسب استقلال خود از استعمار بریتانیا در سال ۱۹۴۷ میلادی، تحت یک اقتصاد متمرکز و سوسیالیستی مدیریت می‌شد که برای انجام هرگونه فعالیت‌های اقتصادی در آن نیاز به صدور مجوزهای بیش از حد وجود داشت. در نتیجه حکمفرمایی آن مدل اقتصادی، کارآفرینی و تفکر جهانی به طور موثری از بین رفته بود. یکی از اقتصاددانان آن مدل اقتصادی را “پیوند ایدئولوژی کهنه، منافع شخصی و ترس از ناشناخته ها” ذکر کرده بود. مقررات زدایی جسورانه تحت رهبری “سینگ” به نقطه عطفی در تاریخ هند تبدیل شد. او گفته بود:”اگر شما یک اقتصاد کاملا کنترل شده دارید که از طریق محافظت بی نهایت باعث شده از سایر نقاط جهان جدا شوید، نتیجه آن خط مشی این است که هیچ کس انگیزه‌ای برای افزایش بهره وری و ارائه ایده‌های نو را نخواهد داشت”. سینگ اشاره کرده بود اصلاحاتی که هدایت کرد باعث شد تا دولت از پشت مردم هند به ویژه از پشت کارآفرینان هندی دور شود و اجاره دهد آنان ازادی عمل داشته باشند”.
آزادی عمل اقتصادی باعث اتکای مردم به خود شد
این روزنامه آمریکایی اشاره می‌کند که برنامه‌های کاهش فقر در هند باعث شد که بسیاری از هندی‌ها به توانایی‌های خود برای حل مشکلات شان متکی شوند و چشم شان به کمک گرفتن از سوی دولت نباشد.
این روزنامه در این باره می‌نویسد:”در نتیجه آن رویکرد، گروه‌های خودیاری برای مثال، متشکل از ده تا بیست زن در سراسر کشور تشکیل شدند. آن گروه‌ها با همه چیز از خشونت خانگی گرفته تا گرسنگی محلی مقابله می‌کنند. ماموریت ملی برای بهبود معیشت روستایی باعث تقویت آن گروه‌های محلی و مردمی شد و توانستند از طریق روابط محلی منابع ایجاد کننده و دامن زننده به فقر را هدف قرار دهند”.
موانع و چالش‌های پیش روی هند برای کاهش فقر
آن روزنامه آمریکایی در ادامه به اشاره به موانع و چالش‌های پیش روی هندوستان برای کاهش فقر پرداخته و می‌نویسد:”کار زیادی باقی مانده است. کاست‌های ممتاز در نظام طبقه بندی اجتماعی هند سهم نامتناسبی از ثروت آن کشور را در اختیار دارند. هم چنین، زنان هندی در مقایسه با زنان کشور‌های همسایه از جمله بنگلادش یا نپال کم‌تر در بازار کار حضور دارند. هندوستان به جز چین و آمریکا میزبان تعداد میلیاردر‌هایی بیش از هر کشور دیگری در جهان می‌باشد، اما این کشور پایین‌ترین شاخص توسعه انسانی را در بین کشور‌های عضو گروه جی -۲۰ دارد. با این وجود، سه دهه گذشته مسیر حرکت رو به جلو را نیز برای هندوستان ساده کرده است. همان طور که آزادی‌های روزمره هندی‌ها افزایش یافته آزادی عمل اقتصادی و ابتکارعمل آنان نیز تقویت شده است”.
