به گزارش اقتصادآنلاین، نشریه اکونومیست در گزارشی به بحران جدی مسکن در استرالیا پرداخته است. این نشریه در گزارش خود آورده است: بحران هزینه‌های زندگی، به موضوع محوری انتخابات استرالیا در سوم مه تبدیل شده است. در این میان، کمبود خانه‌های مقرون‌به‌صرفه، یکی از بزرگترین معضلات موجود است. بسیاری از شهروندان استرالیا و مهاجرانی که جذب آفتاب و کیفیت بالای زندگی این کشور شده‌اند، اکنون بیش از هر زمان دیگری در تأمین سرپناهی مستقل برای خود با مشکل مواجه‌اند.
اکونومیست در تحلیل شکل‌گیری این بحران نوشته است: در طول ۲۵ سال گذشته، قیمت مسکن در این کشور نسبت به درآمد افراد دو برابر شده است. بازار اجاره نیز با موجی از تقاضا روبه‌روست، در حالی که عرضه بسیار محدود مانده است. برای نشان دادن فشار این بحران، به شاخصی به نام «شاخص کری برادشا» رجوع کرده‌ایم؛ معیاری ساده که نشان می‌دهد یک فرد برای زندگی به‌تنهایی، مشابه شخصیت سریال معروف «جنسیت و شهر»، چه میزان درآمد نیاز دارد.
برای محاسبه این شاخص، اجاره میانگین آپارتمان‌های یک‌خوابه در شش شهر بزرگ استرالیا بررسی شده است. سپس با استفاده از معیار رایج اقتصادی، یعنی اختصاص ندادن بیش از ۳۰ درصد از درآمد ناخالص به مسکن، حداقل درآمد لازم برای استطاعت این نوع زندگی محاسبه شده است.
در میان این شهرها، سیدنی گران‌ترین گزینه است؛ یک آپارتمان معمولی یک‌خوابه در این شهر ماهانه ۲۹۰۰ دلار استرالیا (۱۸۵۰ دلار آمریکا) هزینه دارد. بنابراین، برای آن‌که اجاره در محدوده قابل‌تحمل باقی بماند، «کری برادشا» باید سالانه دست‌کم ۱۱۶ هزار دلار استرالیا درآمد داشته باشد. طبق محاسبات، متوسط دستمزد موردنیاز در این شاخص در میان شش شهر بزرگ استرالیا، حدود ۹۴ هزار و ۱۵۰ دلار است.
(برای مقایسه، این رقم در میانگین صد شهر بزرگ ایالات متحده، سال گذشته حدود ۷۸ هزار و ۵۷۰ دلار بود.)
در ادامه، این ارقام با درآمد میانگین هر شهر مقایسه شده‌اند. اگر میزان درآمد لازم برای استطاعت اجاره، بالاتر از درآمد متوسط محلی باشد، آن شهر به‌عنوان غیرقابل‌تحمل از نظر هزینه مسکن در نظر گرفته می‌شود. بر اساس این معیار، سه شهر سیدنی، بریزبن و آدلاید در رده شهرهای غیرقابل‌تحمل قرار می‌گیرند.
در مقابل، پرت ــ گرچه هنوز در محدوده شهرهای قابل‌تحمل قرار دارد ــ بیشترین رشد نرخ اجاره نسبت به درآمد را از سال ۲۰۱۸ تجربه کرده است. شاید «کری» بد نباشد گزینه ملبورن را در نظر بگیرد؛ جایی که درآمد میانگین برابر با ۹۳۵۰۰ دلار است، در حالی که برای زندگی تنها، به حدود ۸۵ هزار دلار نیاز است. همچنین کانبرا، پایتخت کم‌سر و صدای استرالیا، بهترین نسبت درآمد به اجاره را دارد.
کمبود مسکن در استرالیا، در مقایسه با سایر کشورهای توسعه‌یافته، محسوس‌تر است و همین مسئله، یکی از دلایل اصلی افزایش سرسام‌آور اجاره‌بها به شمار می‌آید. کارشناسان هشدار می‌دهند که عرضه ناکافی واحدهای مسکونی به‌ویژه در مناطق شهری، فشار مضاعفی بر مستأجران وارد کرده و چشم‌انداز مالکیت خانه را برای بسیاری از شهروندان به رؤیایی دوردست بدل کرده است.
هر دو حزب عمده سیاسی استرالیا، یعنی حزب کارگر (در قدرت) و حزب لیبرال (در جایگاه اپوزیسیون)، وعده داده‌اند که ساخت‌وساز مسکن را افزایش خواهند داد و مسیر خرید خانه برای اولین‌بار خریداران را هموارتر خواهند کرد. در صورت تحقق این وعده‌ها، انتظار می‌رود بخشی از فشار موجود بر بازار اجاره کاهش یابد.
نکته مهم‌تر آن‌که با افزایش تعداد مستأجران در سراسر کشور، نفوذ سیاسی آن‌ها نیز در حال رشد است. این گروه جمعیتی، که پیش‌تر معمولاً تأثیر محدودی در نتایج انتخابات داشتند، اکنون در حال تبدیل‌شدن به یکی از گروه‌های هدف اصلی در کارزارهای انتخاباتی هستند. چرا که دغدغه‌های آن‌ها، از جمله اجاره‌های سرسام‌آور، امنیت قراردادهای اجاره، و حق دسترسی به مسکن مناسب، به دغدغه‌های عمومی جامعه بدل شده است.
